Rozdział XXVII

Tydzień później .

Kochany Pamiętniczku !
Pomóż mi : C

Minęło już tyle czas od tego przeklętego dnia , w którym Matt mnie pocałował . Ten chłopak na prawdę jest chory , mówiłam mu już ze sto razy , że go nie kocham , że go nienawidzę , ze zniszczył mi życie i nie chce go widzieć . Nie dociera .
Harry w ogóle się do mnie nie odzywa , nie odbiera telefonów ode mnie , nie odpisuje na wiadomości . Martwię się . Niall powiedział , że loczek przesiaduje całymi dniami w swoim pokoju i nie chce z nikim rozmawiać . Chłopcy namawiali go już tyle razy , żeby mnie wysłuchał , ale on nie chcę . Wczoraj jak u nich byłam , powiedział mi prosto w twarz , że nie chcę mnie znać i że mam się wynosić z jego życia .
Zabolało . 
Bardzo zabolało .
Przynajmniej chłopcy mi wierzą , no i Sam . Ta dziewczyna jest kochana , wspiera mnie i wypowiada z nadzieją te nic nie znaczące słowa ' będzie dobrze ' , ale jak ma być dobrze skoro osoba , którą kocham nie kocha mnie ? 
Mam wrażenie , że moje życie straciło jakikolwiek sens .
Straciłam swoje serce ...
Człowiek przecież nie może żyć bez serca .
Nie umiem życie bez niego ...
Teraz moją głowę zaprzątają myśli samobójcze . Wczoraj , kiedy wróciłyśmy od chłopaków chciałam się zabić . Wiem , że może to śmiesznie brzmi , jak z jakiegoś powalonego amerykańskiego serialu , ale taka jest prawda . Wzięłam żyletkę i zrobiłam to , lecz nie zdołałam okaleczyć się aż tak aby stracić życie ... Samantha mnie powstrzymała .
Teraz jestem w swoim pokoju , nie wychodzę z łóżka , przyjaciółka troszczy się o mnie i pilnuje , żeby nic głupiego nie przyszło mi do głowy . Nie wie , że w mojej głowie właśnie toczy się bitwa ... Na śmierć i życie - wyłącznie u jego boku .
Czy można przywiązać się do kogoś tak bardzo ? Zawsze zadawałam sobie to pytanie , teraz znam odpowiedź .
Można .
Ja się przywiązałam .
A teraz płaczę .
Mam nadzieję , że kiedyś mi uwierzy i wybaczy .
On mi nie wybaczy ...
Bez niego wszystko jest bez sensu .
Czuję , że długo tak nie pociągnę .
Kiedy nie ma go przy mnie ...
Umieram ... 


Zamknęłam pamiętnik i wytarłam rękawem od bluzy spływające po mojej twarzy łzy . Usłyszałam ciche pukanie .
- Proszę . 
Drzwi otworzyły się i zobaczyłam Sam , Danielle , Eleanor i 4/5 chłopców z One Direction . Jego nie było . 
Cała siódemka weszła bez słowa do pokoju . Wiedziałam co spowodowało ich ciszę .
Mój stan .
Sami mówi , że powinnam zacząć jeść bo wychudłam , jestem blada i spuchnięta od łez , które o dziwo jeszcze ciekną z moich zmęczonych oczu . 
Wrak człowieka .
- Nie chcę , żebyście widzieli mnie w takim stanie . - zakryłam twarz swoimi dłońmi . Poczułam jak ktoś obejmuje mnie ciepłym ramieniem - był to Louis . Wtuliłam się w niego jak małe dziecko i wybuchnęłam kolejną dawką płaczu . Chłopak delikatnie gładził moje włosy . 
- On mnie już nie kocha . - wydukałam i spojrzałam po wszystkich . 
- Oczywiście , że kocha . - odpowiedział Liam - Bardzo kocha . 
- Gdyby mnie kochał uwierzyłby mi ! - zaczęłam krzyczeć , mój głos był zachrypnięty  i zmęczony . Schowałam twarz w dłoniach i próbowałam się uspokoić . Myślałam chwilę .
- Zawieźcie mnie do niego . - zażądałam , całe towarzystwo spojrzało na mnie zdziwione . - Teraz ! - Wstałam z łóżka i tak jak byłam ubrana i uczesana wyszłam z pokoju . Przyjaciele poszli za mną , kiedy wychodziłam z domu zerknęłam jeszcze do lustra . Wyglądałam strasznie , moje włosy roztrzepane na wszystkie strony , ślady po wczorajszym , rozmazanym makijażu i mój STRÓJ nie należał do najpiękniejszych . Naciągnęłam na nos okulary i szybkim krokiem udałam się do samochodu .
Po niedługiej jeździe autem byliśmy na posesji chłopców . Wybiegłam z wozu i skierowałam się do drzwi , otworzyłam je i pobiegłam na górę ściągając z oczy Ray-Bany . Bez pukania weszłam do jego pokoju . Leżał na łóżku z rękami założonymi za głowę , patrzył tępo w sufit .
- Po co tu przyszłaś ? Chyba mówiłem , że masz się ode mnie odczepić . - powiedział dość spokojnie . Usiadłam obok niego i zmusiłam aby na mnie spojrzał . Był inny , taki zimny . W jego oczach nie było plasku i iskierek , które gościły zawsze gdy byliśmy blisko siebie .
- Dlaczego mi nie wierzysz ?
- Bo wiem co widziałem . 
- No własnie nie wiesz ! On mnie pocałował ! Nie ja jego ! Nie chciałam tego , bo go nie kocham ! Kocham tylko Ciebie .  - mówiłam , a z moich oczu mimowolnie leciały łzy .
- Oszukujesz mnie . Nie wierzę .
- Myślałam , że mnie kochasz ! W związku chodzi o zaufanie , a ty mi nie ufasz ! Pamiętasz sytuację z Caroline ? Przyłapałam was na dość jednoznacznej sytuacji ! Tłumaczyłeś się , więc Ci uwierzyłam bo mi cholernie zależało na tobie , ale ty teraz nie chcesz mi uwierzyć . - wytarłam swoje łzy . Chłopak przez chwilę się zastanawiał , a następnie spojrzał na moją dłoń .
- Co Ci się stało w rękę ? - zapytał oschle - Matt był za brutalny w łóżku ? 
Zamarłam . Jak on może mówić takie rzeczy . Byłam na niego wściekła , z trudem zerwałam bandaż , który gościł na moim nadgarstku . Pokazałam mu świeże ślady cięcia , widziałam jak jego źrenice się powiększyły . 
- Niestety nie udało mi się zakończyć mojego nędznego życia . - warknęłam - Dziś mi się uda . - powiedziałam i zerwałam się z łóżka . 
- Megan ja ... - zaczął ale mu przerwałam .
Odpięłam naszyjnik z literką ' H ' , który dostałam od Loczka . Spojrzałam na niego ostatni raz i odłożyłam wisiorek na komodzie . 
- Żegnaj Harry . - wydukałam zalana łzami i wybiegłam z pokoju . Zeszłam na dół i spojrzałam na wszystkich , mieli smętne miny , kiedy mnie zobaczyli momentalnie podnieśli się . Usłyszeliśmy krzyki Harrego i po chwili chłopak zbiegał już po schodach . Spojrzałam na niego i bez słowa wybiegłam z budynku .

***

Weszłam do swojego pokoju i wyciągnęłam walizkę . Zaczęłam wrzucać do niej wszystkie swoje rzeczy . Kiedy już to zrobiłam wyrwałam małą karteczkę z notatnika .

Sam ja wyjeżdżam . Nie mogę dłużej tego znieść . Nie martw się , wiem , że teraz potrzebujesz spokoju bo prowadzisz te warsztaty .
Kocham Cię bardzo , ale nie mogę znieść myśli , że on nie kocha mnie ! To mnie zabija .
Obiecuję , że nie zrobię sobie nic złego . 
Przepraszam . 

Na kartkę spadło kilka moich słonych łez , zostawiłam ją na stole i wyszłam z budynku wsiadając do taksówki , którą wcześniej zamówiłam .

Znowu uciekam ... Ja znowu uciekam od problemów ! Jestem idiotką ... Nie dziwie się , że on mnie nie chce .

***

Zapukałam do drzwi . Bałam się ... Bałam się , że ona nie będzie chciała mi pomóc ... Ale jeśli nie ona to kto ?
Usłyszałam zbliżające się kroki i po chwili drzwi otworzyły się .
- Megan ?

~*~

Czeeeeeść Wam <3  XD :**
Harry nie chce wybaczyć Megan :C < ryczałamjaktopisałam >
Wiem , ze jestem głupia bo mogłam zrobić Happy End no ale coś mi nie pozwalało . : C
To chyba ten Jednorożec Stefan - dostał okresu i jego hormony buzują . :/
Łopatą go . 

Oceniajcie .
Jak myślicie do kogo zwróciła się Megan ?

I zapraszam również na mojego nowego bloga . I'm Yours , Baby ♥
Oficjalnie was już szykuję na to , że niebawem historia Marrego się kończy . Przepraszam za to , no ale tak musi być . :C
Tez jest mi smutno .

Na pocieszenie czytajcie moje nowe blogi , ten który podałam powyżej i ten , który jest poniżej .
MARCHEWKOWO

KOCHAM WAS ♥